Οι πιο "δυνατές" οικονομίες στον κόσμο λυγίζουν από τον κορωνοϊό. Η κοινωνική τους συνοχή, που ήδη ήταν σε κρίση, θρυμματίζεται σαν παλιοκαιρισμένος καρπός που δέχεται τη φθορά της φύσης. Υ γειονομικά συστήματα σε κρίση, πολιτικές σε αδιέξοδο, ανισότητες στο μέγιστο, η ποιότητα πολιτικής εκπροσώπησης στο ναδίρ, η επιβολή των ελαχίστων στους πολλούς χαρακτηριστική και κυρίως η κριτική ικανότητα των πολιτών, μετά από δεκαετίες μαζοποίησης, σε μεγάλη ύφεση σκιαγραφούν ένα πλαίσιο κατάπτωσης. Η κρίση της σχέσης μας με τη φύση προδίδει ένα εφιαλτικό κάδρο στη γενική εικόνα, και μάλλον το κάδρο είναι πιο σημαντικό από την ίδια την εικόνα. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι η καινοτομία, οι νέες ιδέες προέρχονται από τα όρια, από νέα αντίληψη των πραγμάτων, από νέες μορφές δράσης. Υπάρχουν ωστόσο προϋποθέσεις εμφάνισης ή υποδοχής τους: Να πάψουμε να είμαστε η πρώτη ύλη των μεγάλων κοινωνικών δικτύων (facebook, instagram, google, tik tok) που τις δράσεις και τις σκέψεις μας τις μετατρέπου
Ο φόβος του θανάτου, η αγωνία του αφανισμού είναι ένα από τα πιο ισχυρά κίνητρα δράσης ή αντίστροφα μπορεί να αποτελέσει βαρίδι ακινησίας, στοιχείο παράλυσης. Δεν είναι τυχαίο που οι μεγαλύτερες διανοητικές μορφές (Φρόιντ, Νίτσε, Μαρξ, Χάιντεγκερ, Σαρτρ και πάρα πολλοί άλλοι) που καθόρισαν τη σύγχρονη μορφή σκέψης ασχολή θηκαν άμεσα ή έμμεσα με το θέμα της ύπαρξης, φυσικής, κοινωνικής και ψυχολογικής και μάλιστα χωρίς η σκέψη τους να έχει θρησκευτική αφετηρία. Το πώς θα απαντήσουμε στο θεμελιώδες ερώτημα της ύπαρξης δεν είναι υποκειμενική, ατομική υπόθεση ή τουλάχιστον όχι μόνο. Η απάντηση στο ερώτημα της ύπαρξης έχει κοινωνική και συλλογική θεμελίωση. Μέσα στους αιώνες και στην σύγ χρον η εποχή, στις απαρχές του 20 ου αιώνα, επιδημίες εξολόθρευαν ανθρώπους, αφάνιζαν στρατούς αποσταθεροποιούσαν δημογραφικά τις κοινωνίες. Ήταν για τις τότε κοινωνίες ένα φυσιολογικό φαινόμενο, ο θάνατος εντασσόταν στις διεργασίες της ζωής. Σήμερα η απειλή της ανυπαρξίας φυλακίζει, απομονώνει, απειλ